Longhornkalfje geboren via draagmoederkoe.
Op de Steenhoeve bij boer Luc Van Wezel werd woensdagnacht een Texas Longhornkalfje geboren. Het beestje kwam gezond ter wereld dankzij een draagmoeder van een ander ras. Moederkoe en kalf stellen het bijzonder goed.
Boer Luc Van Wezel is al 39 jaar veehouder. De laatste jaren houdt hij zich bezig met het houden en kweken van andere rassen. “Vreemde rundveerassen hebben altijd mijn interesse gehad. Op dit ogenblik heb ik veertien verschillende soorten, waaronder de Aberdeen Angus, Chianina, Fleckvieh, Groninger Blaarkop, Hereford, Holstein, Lakenvelder, Parthenaise, Wagyu en West-Vlaams Rood. Het is verbazend om te merken hoeveel verschil in karakter er is tussen de verschillende rassen. Je hebt heel intelligente en rustige runderen, maar evengoed valse karakters. De Texas Longhorn omschrijf ik als een rustig ras met grote en gevaarlijke hoorns die ze eigenlijk niet gebruiken. Ze zijn bekend om hun karakteristieke hoorns die een spanwijdte kunnen bereiken van maar liefst 2,80 meter. Texas Longhorns gedijen het beste in natuurgebieden waar naast natuurgras ook veel houtgewas voorkomt.”
Sierkoeien
Levend vee vanuit Amerika naar Europa halen is niet zo eenvoudig. Daarom worden embryo’s aangekocht. “Deze embryo’s komen uit de beste dieren van dit ras”, zegt van Wezel. “Het embryo werd bij een draagmoeder, een Red Holstein, geplaatst door een dierenarts. Ongeveer zestig procent van de terugplaatsingen groeit uit tot een kalfje. Dit kalfje is bestemd voor een recreatiepark in het Nederlandse Naaldwijk, waar het kan grazen op een domein van 250 hectare. De dieren worden gekweekt als sierkoe. Soms nemen ze deel aan wedstrijden en strijden dan om de grootste hoorns.”
Voor het kweken van de Texas Longhorn heeft van Wezel twee draagmoederkoeien ter beschikking. De embryo heeft dus een andere vader en andere moeder. Dat gaat perfect. Ik haal een resultaat van 65 procent. De draagmoeder in kwestie reageert doorgaans heel goed op het jong en aanvaard het kalfje meteen. De moeder likt het kalfje en beschouwd het als haar eigen jong.
“Het kalfje blijft nu drie weken bij de draagmoeder en verhuist dan naar de eigenaar van het embryo. Omdat de kalfjes erg klein zijn wanneer ze worden geboren, ziet de moeder amper af bij het kalveren. Niettegenstaande het lage geboortegewicht kunnen stieren tot boven de 1000 kilo wegen als ze volwassen zijn.”
MaTi
Bron: Gazet van Antwerpen